ما از همان کودکی ،تو را دوست داشتیم .با همه فطرتمان به تو عشق  می ورزیدیم وبا همه وجودمان بی تاب آمدنت بودیم .

 عشق تو با سرشت ما عجین شده بود وآمدنت ،طبیعی ترین وشیرین ترین نیازمان بود .

اما ...اما کسی به ما نگفت که چه گلستانی میشود جهان ،وقتی تو بیایی . همه،پیش از انکه نگاه مهر گستر ودستهای عاطفه تو را توصیف کنند ، شمشیر تو را نشانمان دادند .

آری برای اینکه گلها ونهالها رشد کنند ، باید علفهای هرز را وجین کرد واین جز با داسی برنده وسهمگین ،ممکن نیست .

آری برای اینکه مظلومان تاریخ ، نفسی به راحتی بکشند ،باید پشت وپوزه ظالمان وستمگران را به خاک مالید ونسلشان را از روی زمین بر چید .
آری برای اینکه عدالت بر کرسی عدالت بنشیند ، باید سریر ستم آلوده سلطنت را واژگون کرد وبه دست نابودی سپرد .
واینها همه ، همان معجزه ای است که تنها از دست تو بر میآید وتنها با دست تو محقق میشود .
اما مگر نه اینکه اینها همه مقدمه است برای رسیدن به بهشتی که تو بانی آنی .آن بهشت را کسی برای ما ترسیم نکرد .

کسی به ما نگفت که آن ساحل امید که در پس این دریای خون نسشته است ،چگونه ساحلی است ؟!

کسی به ما نگفت که وقتی تو بیایی :
پرندگان در آشیانه های خود جشن میگیرند وماهیان دریا شادمان می شوند وچشمه ساران می جوشند وزمین چند برابر محصول خویش را عرضه می کند .

به مانگفتند وقتی تو بیایی:
دلهای بندگان را آکنده از عبادت واطاعت میکنی و عدالت بر همه جا دامن میگسترد وخدا به واسطه تو دروغ را ریشه کن می  کند وخوی ستمگری ودرندگی را محو می سازد وطوق ذلت بردگی را از گردن خلایق بر میدارد .

به ما نگفتند وقتی تو بیایی :
ساکنان زمین وآسمان به تو عشق می ورزند ، آسمان بارانش را فرو می فرستد ،زمین،گیاهان خود را می رویاند ...و  زندگان آرزو می کنند که کاش مردگانشان زنده بودند وعدل وآرامش حقیقی را میدیدند ومی دیدند که خداوند چگونه برکاتش را بر اهل زمین فرو میفرستد .


به مانگفتند که وقتی تو بیایی:
همه امت به به اغوش تو پناه  میاورند همانند زنبوران عسل به ملکه خویش .وتو عدالت را آنچنان که باید وشاید در پهنه جهان میگستری وخفته ای را بیدار نمیکنی وخونی را نمی ریزی .

به ما نگفته بودند که وقتی تو بیایی:
رفاه وآسایش می آید که نظیر آن پیش از این نیامده است .مال وثروت آنچنان وفور می یابد که هر که نزد تو بیاید فوق تصورش دریافت میکند .


به ما نگفتند که وقتی تو بیایی:
اموال رو چون سیل جاری میکنی .وبخشش های کلان خویش را هرگز شماره نمی کنی


به ما نگفتند که وقتی تو بیایی :
هیچ کس فقیر نمیماند ومردم برای صدقه دادن به دنبال نیازمند میگردند وپیدا نمیکنند .مال را به هر که عرضه میکنند ،می گوید :بی نیازم .


ای محبوب ازلی وای عشق آسمانی !
ما بی آنکه مختصات آن بهشت موعود را بدانیم ومدینه فاضله حضور تو را بشناسیم .تو را دوست می داشتیم وبه تو عشق می ورزیدیم .
که عشق تو با سرشتها عجین شده بود وآمدنت طبیعی ترین وشیرین ترین نیازمان بود .
ظهور تو بی تردید بزرگترین جشن عالم خواهد بود وعاقبت جهان را ختم به خیر خواهد کرد